Niet alleen op de schooltuin wordt er veel geleerd. Ook de tuiniers op onze verhuurde moestuinen worden met vallen en opstaan wijzer. Dit is een verhaal van een van hen, Karin Thonen:
Gisteren op het moestuinlandje werd ik getroffen hoeveel kleur er al is. De vuurrode en knálgele stengels van de snijbieten, die afsteken tegen fél lichtgroen sla.
Donkerpaarse krullige slabladeren die spontaan opkwamen staan ertussen door. De bleke bonenstengels. Grijsgroene en zacht lichtroze aardbeien hangen laag boven de grond omringd door wittig stro.
De grond is al warm genoeg en alles groeit ineens snel! De steeltjes zijn plotseling in knop geschoten. We aten er veel van en gaven aan anderen, maar we hielden het niet bij. We eten nu al drie keer per week spinazie, peultjes of sla. Vooral die allereerste spinazie begin april al, was zo enorm lekker.
In dit derde jaar met een moestuin word ik verrast hoe anders het dit jaar weer verloopt. Veel plantjes slaan goed aan, er zijn nog weinig slakken en konijnen en muizen ontdekten onze plantjes nog niet!
Vorig jaar april stond er nog water op ons landje en we moesten lang, heel lang wachten. Maar dit jaar begon het groeiseizoen heel vroeg. We begonnen in februari al een paar weekenden met grond te kruien naar ons landje om deze op te hogen.
De zware klei in de Wielewaal is lastiger te bewerken dan zandgrond dus we schepten rulle klei uit molshopen. Met compost die door de DAR Nijmegen in een grote berg gestort is. ‘We’ liggen nu wel 10 centimeter hoger.
Ik moet nog heel veel leren en weet nog heel veel niet. Maar die geelgroen gekrulde frisse sla staat te stralen. Ik verheug me op de pompoenen die het dit jaar misschien wel gaan doen. – Vorig jaar nul-. Er valt best wat te oogsten de komende tijd, groentes om op te eten en kleuren om mee te nemen in mijn hoofd. En alles op die prachtige en fantastische plek achter het gemaal.